Saritag
Ik waan me in Zwitserland. Het regent. Na een ruige tocht met hobbelige zandpaden met gaten en kuilen, omringt door grillige kleurrijke bergtoppen en diepe dalen, is de omgeving veranderd in een fris groen landschap met besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Via het gletsermeer Iskanderkul, kom ik in het Fanngebergte, het noordwestelijk deel van de Pamirs in Tadzjikistan. Het gebergte bestaat voor een groot deel uit kalksteen met ijzerlaagjes die roestkleurig worden als ze in contact komen met de lucht.
Na een lange dag rijden, ben ik aangekomen in Saritag. Een dorp met 10 huizen op een hoogte van 2400 meter met rondom bergen. Ik voel goed dat ik op hoogte ben. Mijn hartslag slaat sneller als ik me inspan. Er staan 2 wandeldagen op het programma en de homestay dient als uitvalsbasis tussen de middag. Het gastgezin ontvangt de groep hartelijk met koffie en thee en een tafel vol zoetigheid.
Na een lange hobbelige tocht is het fijn om even te kunnen bijkomen en te genieten van de rust en het weidse uitzicht vanuit de homestay. Het is prachtig: veel groen met rondom ruige bergen met hier en daar besneeuwde toppen. Het lijkt op een kuuroord, maar dan primitiever. Ik mis een zacht bed en een sauna. Ik slaap op een matje op de grond en deel de kamer met 3 andere vrouwen en dan is de kamer vol. Er is welgeteld één wc en douche aanwezig voor de hele groep. Dat wordt loten. We spreken af dat de vrouwen ’s avonds douchen en de mannen ’s ochtends. Er komt alleen niks van terecht en wordt het aansluiten in de rij. Het gastgezin voorziet ons van eenvoudige maar lekkere maaltijden. Er is in deze omgeving niet veel variatie in voeding te verkrijgen.
Wandelen
De volgende morgen kijk ik naar buiten en is het gelukkig droog. Het zonnetje schijnt en de temperatuur moet nog op gang komen. De wandeling voert over gras, langs een rivier en hier en daar wat bomen. Onderweg kom ik weinig mensen tegen. Ze vinden het leuk om toeristen te zien en zwaaien uitbundig en zijn nieuwsgierig en verlegen. Ondertussen stijgt de temperatuur naar zomerse warmte. Daarom nemen we rond de middag een uitgebreide lunch bij de homestay. Heerlijk uitrusten met een boek erbij. Dit noemen ze toch vakantie?
In de middag steek ik een rivier over en moet ik langs een steile bergwand en over prikkeldraad klimmen. Het uizicht blijft schitterend en daar doe ik het voor. Ik ben door hoge bergwanden omringd en het lijkt alsof ik in een schilderij ben beland. De tweede dag is een lange dag wandelen. De lunch nuttig ik onderweg op een mooi plekje in de schaduw onder de bomen en langs een woeste rivier waar ik kan afkoelen.
Na uren lopen in de volle zon wordt het me, aan het einde van de middag, een beetje te veel. De hitte stijgt langzaam naar mijn hoofd. Met hoofdpijn en darmen die van streek zijn, ga ik die avond vroeg naar bed en sla het avondeten over. De volgende ochtend is het weer vroeg opstaan en voel ik me een stuk beter. De tocht gaat verder richting hoofdstad met een deel over hetzelfde hobbelige zandpad met gaten en kuilen, omringt met grillige kleurrijke bergtoppen en weidse uitzichten. Dit is toch geen straf?
Deze reis is gemaakt met Koning Aap.
Gé Weisscher
Geplaatst op 20:09h, 15 oktoberHoi Ronnie,
Wat ik op deze website gelezen heb heeft me enorm geboeid. Vooral het verhaal over de kruisiging op de Filipijnen. Jullie houden van niet alledaagse bestemmingen. Daarom juist des te interessanter om te bezoeken en vooral ook te bereizen. Je beschrijft alles hier op de site in een gemakkelijk leesbare, vlotte stijl.
We vertrekken eind october naar een wél alledaagse bestemming, maar proberen daar toch ook, net als jullie, de minder toeristische gedeeltes te bezoeken. We gaan naar India, met als hoogtepunt een rondreis door het nog relatief onbekende Gujarat.
Ik wens jullie nog veel mooie reizen toe